اوتیسم نوعی اختلال روانی است که در روابط اجتماعی خودش را بروز می‌دهد. روانپزشکان به تازگی به وجود این اختلال پی برده‌اند و از این جهت، برای ما بسیار ناشناخته است. این اختلال تا قبل از ۳ سالگی خودش را نشان می‌دهد و علت اصلی آن به طور دقیق مشخص نیست.

بر اساس آمار جهانی، به طور میانگین از هر ۶۰ نوزاد، یک نفر به این اختلال مبتلا است و این نرخ، روز به روز افزایش می‌یابد. ایران نیز آماری نزدیک به آمار جهانی دارد، با این حال تعداد زیادی از افراد مبتلا به اوتیسم به دلیل عدم آگاهی درباره این اختلال، هنوز شناسایی نشده‌اند. همچنین گزارش شده که زنان بارداری که دیابت دارند، بیشتر از زنان عادی مستعد به دنیا آوردن نوزادان اوتیسمی هستند.

اوتیسم که دارای ریشه ژنتیکی (گاهی جهش ژنی) است، بخش‌های مختلف مغز را تحت تأثیر قرار می‌دهد اما چگونگی کارکرد آن هنوز درک نشده است. بنابراین تنها راه مقابله با آن، تشخیص اوتیسم از سنین کم و درمان آن با روش‌های توانمندسازی است. به این منظور، ابتدا باید با علائم اختلال اوتیسم آشنا شویم. برخی از علائم عمومی اوتیسم عبارتند از:

• اختلال در رفتارهای غیرکلامی مثل تماس چشمی
• ناتوانی در ایجاد رابطه با افراد هم‌ سن
• عدم بروز و به اشتراک گذاری احساسات
• دلبستگی به اشیاء
• ناتوانی در فعالیت‌هایی که شکل بازی دارند
• مقاومت در برابر تغییر و وابستگی به عادت‌ها
• وسواس نسبت به اجزای اشیاء پیرامون خود

برای درمان اوتیسم، پیشنهاد می‌شود در صورت مشاهده مکرر علائم یاد شده، کودک توسط روانپزشک اطفال و متخصص مغز و اعصاب ویزیت شود و تحت خدمات توانمندسازی مانند گفتاردرمانی و کاردرمانی قرار بگیرد. فعالیت‌های هنری مانند موسیقی و نقاشی و همچنین قصه‌گویی، تأثیر به سزایی در درمان اوتیسم و ترغیب کودک به بروز درون خودش دارند.

فراموش نکنیم که فرد اوتیسم، بیمار نیست بلکه تنها از یک اختلال رنج می‌برد و نیاز دارد که شنیده شود و خودش را بروز دهد. این افراد ناتوان نیستند و با قرار گرفتن در محیط‌های اجتماعی مانند محیط کار، می‌‌توانند از توانایی‌های خود بهره ببرند و خودشان را بروز دهند. با کمک به تشخیص زودهنگام این اختلال، می‌توانیم زندگی این کودکان را متحول کنیم.